Antik ezgilere eşlik eden lir seslerinden ibaret bir armonidir huzurumuz.
Avuç içi çizgilerim hep nötr.
Ezgilerime yazdığım her kederi fonda lir sesi eşlik ederken doğurdun.
Bizim şarkımız değil duyulan o melodi,
o uyduruk çınlamalar melodi de değil zaten.

Kimsesiz düşlerim bir sana hasret ölesiye.
Herkes tanır onları ihtiraslarından, sen de öyle!

Senin kadar güzel hayalin yolunu şaşırıp da gelmedikçe,
bu amil sarhoşluk siliyor geceleri kahırla.
Mısralarım algın, nahif ifadelerim bitap. Üşüyorum,
ısınmak uğruna düşüyorum cehennemin en derin çukuruna, kayboluyorum...

Gözlerini kapatma, her göz kırpışında bir yıldızım sönüyor.
Yıldızların selamıdır bakışların.
Korkarım ki, öylesine bir denesem bakışmayı, nazar değdireceksin gözlerime...

Dokunuşlarım, fersude dokunuşlar.

Bitap düşmüş gecelerimi yıldızların kanatlarında sana taşıyorum,
ayrılık vukuunda terk edilen bir ceninin teessürü gibi.
Hiç birinin hiç kimsesi olmayacak.
Benim gibi, bir şeyleri hep eksik yaşayacaklar.

Bütün eksik yaşamışlıklarım barınamayıp çıkıyor hayatımdan.
Bahtımın karasından başka rengim yok!
Siyah beyaz düşlerime her düştüğünde renklerden muaf bir gökyüzü çiziyorum sana.
Eksik, güdük, yetersiz ve anlamsız sözcüklerle süslediğim,
darmaduman haldeki karanlıklarımda sen de ziyan olma, git, uzaklaş benden...