iştahsızlık vurdukça kıyılarıma
giderek köpürüyordu deniz
papatya fallarından sustalı köprüler kuruyordum sürekli
içimdeki can pazarına
ha geldiler ha gelecekler diye
uzattım bileklerimi
birazdan kelepçeleyecekler ellerimi
kimseye söylemediysem de
kimse bilmese de seni gömdüğüm yeri



sanki telif hakları bana ait bir şarkıydın
benden başka kimse dokunamazdı dudaklarına
kimse izinsiz gösteri yapamaz
yüzünün bende kalan yanında



yıllarca anlamını yiyen
meâlsiz mecalsiz işe yaramayan yorgun cümleler yığdım yokluğunun yanıbaşına
yormaz mı insanı
yorulmaz mı insan Sahara
düşekalka yürürken
uykuları söndürülmüş gecelerden
duyguları sömürülmüş sabahlara


keşke, yüzlerce şiir yazıp
binlerce günahsız harfi hebâ edeceğime
üç cümlede dönmeyi öğretebilseydim sana


nihâyetinde
çözümü zor bir paradoks bıraktın ardında
yalnızlık tanrıya mahsustu
sen -yalnız- bana!..




ToprağınSesi




.