düştüm annemin avuçlarına
kanayan ruhuma annemin şifalı tebessümü ilaç
unutulan kasabada kumruların hikâyesinde kış yalnızlığı



alaca karanlık maviyi kıskanıyor
mavide beni
zamanın kıyafetini giydi ömrüm
ömrümde beni



ömrün susan saatleri gibidir kış
zamanın sararan yaprak hışırtısında giz
uçmayı unutan kumruların yalnızlığında anne



kumral bir kadındı annem
yüreğinde beş kumru
uçmayı unutan



şefkat kozasında uyuyan....
kumruların sığınağıydı yüreği
zamanın suskun sessizliğinde beş kumru



bu gün zamanı geriye sardım
annemin masumiyeti beni doğurdu
ve maviye boyadım tarihin arka odalarında kalan tüm hikâyeyi


Mahmudiye Düzkaya



Şiirimi güne taşıyan seçici kurula ve okuyan yorum yazan tüm şair arkadaşlara teşekkür ederim anneler gününüz kutlu olsun...
ayrıca bu şiir benim için çok özel birkaç gün sonra annem ameliyat olacak şuanda yanındayım moral veriyorum
dualarınıza dahil ederseniz çok sevinirim sevgilerimle