Demesi kötümser
Bu şiirimi kendime yazıyorum
Beni bana gösterenleri sevmiyorum ama
Sonuçta benim elim benim kalemim
Gerçi menfaatim için kullanıyorum neye yarar

Üzüldüğümü yazıyorum bu mısrama
Kendimi göremiyorum ay ışığında
Beni daha nasıl anlatsam tanırım
Demesi kötümser bu kadarım bu gece

Hep gizli kalmış gerçek cümleler
Alışılmamış benzersiz kelimeler
Kulağa o kadar hoş geliyor ki?
Demesi kötümser, duymuyorum

Şaştım kaldım bendeki bu esarete
Yanımdakiler benzemiyordu bana hiçbir şekilde
Sevgi mi desem ahlak mı bilmezken
Bağırıyorum kendime sus! Sus! Diye

Unuturum diye umuyordum kendime
Bir düşündüm unutma sebeplerimi
Her kulağıma değen çığlıkla aklıma gelen
Unutmuyorum o günleri o gün söylenen sözleri

Benim yüzüme iyimser görünen dostum
Onun gözünde ahmakça görünürmüşüm
Bunu bilgidi mi demek yoksa kavga etmek mi
Tek aklıma gelen, her şeyimi bilen biriydi

Yolun sonu yoktu aklımda kaçarken
Uzaktan gördükleri akılsızım, gerçekte
Her ne kadar kötü olsamda hepiniz birdiniz gözümde
Haberin varmı benim düşündüklerimden
Her zaman söylemiş olduğum kötümserliğim
Beni kendi kendime delirtmeyi başarmıştı bile
Demesi kötü biliyorum ama, aklımı kaybediyorum
Bildiğim halde

Ne kadar değişirsem değişeyim bu benliğimden
Hiçbir zaman değişmeyecek sevdiklerimin düşündüğü
Az kaldı çok yakındır bu büyük değişiklik
Demesi kötümser hiçbir şey değişmeyecek