KAYIP BİR DÜNYA
Kayıp bir şehirdim ben.
Sen gelmeden.
Bilmezdim kulaklarımın ahraz gülüşleri algıladığını.
Yabancısı olduğum bir şehirdi tuz diyarın.
Bunca kıvrak dansedişine diyaframın
Şahitliğim ilk kezdir.
İlk kezdir yabancılığımdan utanmalarım.
İlk kezdir,
İlk kezdir korkmayan korkak naralarım!

Dün değil,
Yarın değil,
Öncesi gün hiç değil,
Devrisi gün de değil.
Sevinin bilinmezliklerinde bunca mahirse kasın eklemin,
Eğil,
Elife değil,
Akla yani.
“Vav” a eğil,
Aşka yani.
Akla eğilmelerin ben değil.

Kayıp bir ülkeydim ben,
Seni bilmeden.
Beni bilmelerim, seni bilmelerimin doğumunadır..
Okumaların beni, senli iklimlerimin farkındalığına lohusadır.

Yazmalarım,
Yazmalarım seni,
Seni yazmalarım, kayıplardaki beni verdi.
Ne derdi,
Sahi ne derdi şair ?
“Bu şehir,
Bu şehir, dudağın usla dansında zehir,
Gönülle dansında, evvel ahir vav’dır vav!

Vav ya!
Vavvv!

Kayıp bir dünyaydım ben, senlenmeden.
Senlenmekten kastım, “kimsin, nesin? “e değil elbet.

Alev benim.
Kav benim,
Vav benim,
Sen bilmecelerimin bilinmezlerisin,
Us kadar,
“Sus” kadar,
Ve buraya kadar!

Yüreğim kadar,
Yüreğim kadarsan,
Yüreğim kadarsan var ya mahşere kadar!

Aklın elifçe dik,
Yüreğim vav’ca eğik.
Buluntuyum ben kendimde.
Yüreğimin,
Yüreğimin mezhebinde yersiz yurtsuzdur,
Vav’a değil Elif’e kölelik.

Nermin AKKAN