Çoktan beri yokluktu hayat.

Anlamak güçtü gerçeği.

Ucuz insanların parası vardı, 

Zengin insanlarınsa karakterleri.


Fikirsiz olanların beynine ihtiyaç duyuldugu anda bitti herşey.

Artık ne birbirinden medet umar oldu komşular , 

Nede eskisi gibi tam doymaya başladı kuşlar.


Kıyameti kelebeklerin ömrü sandılar. 

Oysa vakit daha erkendi...


Alaya giriştiler.

Doğruyu bilmedikleri halde ,kendi yanlışlarını doğru diyerek kandırdılar.

Bilmedik, göremedik.

Çünkü ; yüreğimizin yufkalığı , kafamızın tahtalarından öndeydi. 


Boşluğa düşmedik! Düşürüldük. 

 Bu sefer geride kalanları kaybettik.

Hayır ! Bütün insanlık burda yanlış olmasın.

İyi niyetli duyguları kaybettik.


Biz herkesin hüznünü, hüznümüz yapardık.

Tanımadığımız biri için ağlar yine tanımadık biri için gülerdik.

Oysa şimdi , sanki hesap melekleri bizmişiz gibi soruşturuyoruz insanları. 

Iyiyse bile kusur arıyoruz. 

Alışıldık durum gibi her gün küfür ateşinde kavruluyoruz.


Bilmiyoruz.

Asıl yanmak bu değil.

Görmüyoruz, asıl insanlık bu değil. 

Biz bu değildik herkes bu değildi.


Yunus Aslan