Niyet tavşanlarını fark etmiyorduk artık
Ardında insanlar durur
Fark etmiyorduk yüzlerini ve toplamsız hayatlarını taşıyan kimsiz ellerini
Şehirler ki akrebin yorgun kolları eşliğinde
Hummalı bir nedensizlikler keyfiyetinde akıyordu
Ömürlerimizin kalpsizliğinden

Kulak kesiliyordu herkes dışarının söylediklerine
Kim
Kime,
Ne demişler
Ne derler
Ve orta yerinde sokaktan cehennemlerin
Nice serkeş zaferin hengamesini misafir ediyordu
Asık yüzlü evler öylesine mecburen

Evler ah evler
Evler kimi gizler
Evler neden böyle dışarıdan güçlü,içeriden gamı derinden
Ya sırtıma çöreklenen sızı hangi faili meçhul evden
Senin yüzünü örten o keyfe keder gülüş
Hangi evin gölgesini hep besler

Şehirler alıp satıyorum gözlerinizin derininden
En bakmadığınız yerlerinden
Kedere gömdüğünüz kana doygun,ölüme aç
Tapusu en tepeden tastikli şehirler,kendine inkar
Evler alıp satıyorum hiç biriniz fark etmeden
Koşup bir zamansızlıktan başka bir mecraya
Kayıp çocuklukar topluyorum bir bir savruk geçmişlerinizden.
Biraz aşk biraz gülüş biraz dokunuş ekliyorum her birine yeniden...
Süsleyip püsleyip müfredat dışı ekliyorum derslere
Ki çocuklar korkmasın diye biz gibi aslı yitik,fotokopi büyümekten

Niyet tavşanlarını fark edemezdik
Bitk
Toplamı sıfıra vuran eylemler
Kader diye giydirilmiş şefffaf kefenden
Göremezdik ardında duranları
Ki zaten
Niyetsizdik bildiğimizden
Yaşıyorduk
Öylesine önsüz ve sonsuz gibi meğer hercaiden
Ezberden
Çoğu bilmeden

Evler satılıktır şimdi
Sokaktan cehennemlerimizin köşe başlarını tutan yerinden
Satılıktır şimdi unuttuğumuz
Geçmişini gömdüğümüz keder arsızı şehirler

Yok mu alan
Ömür verseniz yeter...


Saadet Yıldırım