Kimsesiz bir otobüs durağındayım
Durakta bir resim
Kayıp bir adam, sanki benim
Oysaki en çok da ben kaybolmayı isterim
Dedim ki: Ne talihli adam
Öyle kaybetmiş ki kendini
Bulamayacaklar belki de bir daha asla seni

Resmin altında bir yazı:
Konuşamıyor, diyor
Ne de güzel ediyor
Konuşulacak kişi ve konu kalmadığını
En nihayet biliyor

Derin derin baktım adamın gözlerine
Ve yüzündeki izlerine
Bu kayboluş, bilinçli bir kayboluş
Kaybettiği dilini arıyordur belki
Belki de insanların onda fark etmediği
Aklı saklıyordur bir ine
İmrendim adamın özgürlüğüne

Otobüsüm geldi
Mutsuz yüzlerde umutsuz bir yola gittim
Sesli uyarı sistemi “Haydi, artık in.” dedi.
Bana ait olduğunu sandığım
Bir yalnızlığa çekildim
Oysa yol da şehir de ülke de benim değildi
Peki, ben benim miydim?
Kaybolmamış adamı gören bir tek ben değil miydim?

19.11.2014-İstanbul
Abdulkadir Güngör