kalemimin cızırtıları ile seni yazarken
hıçkırıklar ile gözyaşım kağıda damlıyordu
sevgimin pınarı olan sen
ben gözlerinde sanki sönmüştüm
çok arsız çıktın sen sevgilim

dertleri beraber paylaşacaktık
seninle mutlu günleri yaşayacaktık
çocuklarımız olacak beraber büyütecektik
ben gözlerinde sanki sönmüştüm
çok arsız çıktın sen sevgilim

sevgimi ben aşın içine kattım
sen rahat uyumadan ben hiç yatmadım
senden sonra yatakta hiç kalkmadım
ben gözlerinde sanki sönmüştüm
çok arsız çıktın sen sevgilim


seven gönlümü bir kenara attın
söyleneler yalan dedim beni duymadın
tası tarağı toplayıp uzaklara kaçtın
ben gözlerinde sanki sönmüştüm
çok arsız çıktın sen sevgilim


beni değersiz sözler kervanına kattın sattın
bir veda etmeden gittin yüreğimde kor alevi yaktın
bir derdim içine binlerce dert kattın
ben gözlerinde sanki sönmüştüm
çok arsız çıktın sen sevgilim


yüreğimde bıraktın dinmeyen ince sızı
sendin dünyalar kadar beni seven ey zalimin kızı
sensiz nasıl geçiririm yazı kışı
ben gözlerinde sanki sönmüştüm
çok arsız çıktın sen sevgilim

bıraktım sensiz hasretle yaşamayı
hasret yolunda seni düşünerek koşmayı
vefasızlar için değmezmiş göz yaşı içinde yaşamayı
ben gözlerinde sanki sönmüştüm
çok arsız çıktın sen sevgilim


kul Mehmet’im gönlün hüzünle yatar
insanı bir söz ile satan sanma mutluluğu tadar
demekki bu aşk buraya kadarmış Rahman böyle yazar
ben gözlerinde sanki sönmüştüm
çok arsız çıktın sen sevgilim

Mehmet Aluç