ağrı bir yanda pişmanlıksa diğer
ölümse ölüm kime ki bir çare sunar
el ve yüz bahtı kara olduktan sonra
her şeyin de mutlaka bir ölümü vardır elbet
baki olan gök kubbede
sadece hoş bir seda iken sürmez ki ilelebet

söyle be yandaşım
kör nefsimin tepesin de neden hep bir baykuş var
acıda olsa toprağa gömülmedi mi hatıralar
yaşamımın sende çok alacağı bile olsa
bir kirli şapka bir al etektir elimde kalanlar
ve de ucu yontuk bir kamış
kenarı yanık bir tomar mektup da var
bağrımın yangınlarının gözyaşlarıyla ıslanmış


özün kendisi koptu sanki mum ışığı gibi
dibine ışık saçmadan
oysa mecrası bu değildi sonradan yaktı ayrılığın fitilini
kulaklarım da çınlayan sesini unutmak ne mümkün
yankısı dolanır içimin içinin içinde
ve lakin uğramaz oldular köhne kapımın eşiğine

sonadır bütün çaba ilelebet bunu da bir bilsen
unutma ki her şey boş ve hüzünlü
içinde yaşadığımız bu dünya kökten fani zaten
bak kardeşim sen söylenip duracağına bakiye dön yüzünü

donuşta kaldı senlilik
örümcekler sardı her bir yanı
etmediklerim dikelir karşıma hesap sorar
yanarlar işin başından beri verilmiş ve verilecek olan emekler
işimden ve aşımdan bile şikayet var
cep ve boğazıma giremediklerinden
düşüverdik işte nefsin hor kucağına
süt kuzusu halin dayanamadı görkeme
alın teri kokmayan yerlere
kıçı kırık haller mi elinden tutacak olan
ya çınarın ne olacak
boşuna mı sallanacak o serin dal ve yapraklar
rüzgarın adı sen olmadıktan sonra

o sendin işte
kalbimin içini ısıtanım
her bir sesin yankılanır şu an duvarlarım da
buz kesti sensiz bedenim donuyorum ya
kan kusuyor yüreğim gömülerek içine
sızıntılar çekilmez çile
hele ki tek başına olmuyor muhabbet ve kesilip de gitti dil
yanlışların da bu benliğe sığmıyor
kaldıramıyor ki -yapılana çelimsiz- bünyem

çözümsüz ufuklar çizdin de gittin terlerim kaldı geleceğine
sevgi nerde umut nerde var
boş umutları taşımamaları için iyice temizliyorum duvarlarımı
eşikte ki ayak seslerini çıkartamıyorum yar

yutkunamıyorum hazmı zor bir taş gibi oturdun boğazıma
illa ki

son yudum da olsa bir bardak su damı içmeyeyim

içimin yangını şiirine damgasını vurdu yar
böğrümde patlarken yanlışın
acaba diyorum kendi kendime ben bu uykudan ne vakit uyanırım…



(23.04.2015) AZAP…