terk etmeli artık fikirleriniz sessizlik yurdumu
çarka tutulmuş gibi zaten fikirlerim
döndükçe döner
aynı yerde takılıp aynı yerde zikreder
damarlarımdaki kan gibi sarıyor vücudumu,
ve hücrelerime dokunur söyleyemediğim sözler
çalkalanır hayallerim köpürür beynimde
gözlerim sanki bulutların emrinde
beynim, ilmek ilmek gökyüzüne bağlı
umutlarım, boşluklarla boyalı
akıyor her seferinde güneşten bakışlarım
sıcaklık yok oluyor, titriyor kirpik uçlarım..
yeter artık uzaklaştırın fikirlerinizi
çoğalıyor zaten bendekiler
umutsuzluğumla umut ediyorum her sabahı
her güz yaza hasret ve her yıldız güneşe sevdalı
sözcükler arıyorum anlatmaya hisleri
kat kat oluyor gülüşlerim
görseniz sanki bir yıldız çiçeği
söyleyin bulutlara artık ağlatmasınlar beni
korkular beliriyor yerdeki gölgemde
duvarlar örüyorum dört çevreme
çiziyorum iç yüzlerine, bir uçurtma ipi
ve yahut bir uğur böceğinin kanat renklerini
diğer yüzleri içinse nadirdir kalem sahipleri..