Lerzan ı ziyam


Sen ne zaman gitmeye kalksan
Bildiğim bütün duaları okurdum
Gitmeliyim der adımını atardın
Ayağının birİ gider
Biri kalırdı burda

Çocukluğumuzun geçtiği
O doğada o kasabada
Her birinin hakkı vardı üzerimizde
İçimden okuduklarım dua mı beddua mıydı
Şimdi bu gün bile aklım almıyor
Yollar kapansın fırtınalar kopsun
Köprüler yıkılsın diye dua ederdim
Seni benm gibi kim severdi

Asmalarda kuş kısmeti yazdan kalmış
Kurumuş üzümler gibi
Sen ki razı olduğum cüzi kısmetim
Tadımlık ekmeğine kanaat ettiğim
Sen ayda yılda bir yağardın
Kapıdan kovsan bacadan düşecek gibi
Israrlı illallah dedirten dilenciler gibi
Vazgeçemedim ben
Sen de

Ne bıraktın ne vazgeçtin
Desen ki dem alıyor oysa öyle değil
Gönle zarar

Yıllar geçiyor ey sevgili
Saçlarım ağarıyor
Günden güne kararıyor
Kaçıyor buğusu kaçıyor tadı
Ve katbekat birikiyor anılar
Anılaar gidememeler vazgeçememeler
Lerzan-ı ziyam çok kahredici
Ben böyle yaşayamam
Beni ışığından mahrum bırakma

Şimdi adını anmaktan vaz geçmediğin
O üçüncü şahıs ki her kimse
Onu da al ve beni burda bırak git
Git

Kalkıp gitsin diye
Ayakkabısına tuz koyduğumuz
O misafirlerden değildim
Ama sen hep misafir kalmayı yeğledin
Her gelişin ateş almak içindi
Her gidişin içime kor kor ateşler bırakırdı
Şimdi yine öyle ne öldürüyor
Ne sağ bırakıyorsun

Gitmeliym deyip attığın her adımda oysa
Ayağının biri gidiyor biri kalıyor burda
Gitme
Yüksel Nimet Apel

Yüksel Nimet Apel