bir anlık göz kırpışınla doğdu gizemli bahar
kışıma yazı çiçekleriyle sen gönderdin
kalbimin tam orta yerine oturdu sevgin
karşımda salınıp salınıp da gezen yar
bil ki üstün de çok çokta ağır bir yük var
ad şeref ar ve edebim ile namusumu sen taşıyacaksın
sende cennet bile var
gelişinle bu fani alemde benim de cennetim olacaksın

sen gel de bir varıver içimin içinin içine kadar
sen benim canımın içinin ta içisin yar
veya gönlümde doğan bir ilkbahar
nisan yağmuru olup da safça sırılsıklam kalbimi ıslattın ya
gözyaşlarımdan hep senli hüzünler yağar
elimi kolumu da yüreğimden sen bağladın ya
bende ki bu yangın inşallah senin de yüreğin de yanar

göz telaşının en yoğun halinde çektin ya içinin içinin de içine dek beni
sanki bir hazan soğuğuydu iliklerime dek üşüttüğün de
kanımı dondurunca o mahcup halin çakılıp kaldım o anda
göz önümde ki endamında da tekleyip de durdu kalbim
sen vuslatı neden ki çok çokta ırak tutarsın yar
doyulmaz bir tablo gibiydi seyrime yansıyan siluet inle oldum bahtiyar
o andan itibaren de ne yüzün kazınabildi hafızamdan
ne de beni bir hoş eden ısısını bir daha atabildim dudaklarımdan

baba olabilmem bile sana bağlı o annelik vasfınla
dedeliğe seninle varabilmenin doyulmaz ki tadına
seninle ancak gecelerim aydınlığa kavuşabilir
yatağımda ancak seninle boşta kalır tüm yastıklar

ben sarhoşun gibi düştüm aşk ile arkana
beni sen fani alemden ayırarak meftunluğu da soktun ya hayatıma
aşkına şu garip gönlüm adana adana biçare düştü benliğim
artık benim gamzem de görünmez ki gülemedik ten sonra
bak işte nah tam da şuramda
kalbimin tam orta yerinde hep inceden inceye bir sızı artar
işte o anda bir sonbahar ağacı gibi dökülür her bir yanım
senin uğruna cıs çıplak da kalırım ortalarda
kışına da senin ne çok kötü çarpılmışım yar
bak da gör işte halimi
ağustos ayında bile hayatıma pespembe bir kar yağar

hece hece kekelemelerim kelimeleri tutulunca dilimde şişerler
her şeyim birdenbire çöktü içimde sarayım çöplük gibi sensizlik şer
en kalabalık bir meydan ortasın da bile kalırım yapayalnız
içimde har
içimde sensizlikte çok kötü bir hazan var
kalakaldım mı şimdi bir aylak görkemiyle
oysa sen yaratanın bana bir emaneti sin koruyup da kollamam gereken
yuvamın salınıp da gezen sultanı gönlümün de açan tek gülüsün yar
bak yine tıkanıp da kaldım işte
hecelerim hüzünlü gecelerim de üzgün gündüzler bana uğramıyor
sen yanı başımda yoksun diye
gönül hep perişan halde yolunu gözleyip durur biteviye
simsiyah kaldırımlar da bile ayna gibi gözlerin parlar
batar gönlüme çıkar gökyüzüne yıldız yıldız olur da akar
kayarken bile yine bir ok gibi dönüp dönüp de beni yakar

ah bir sen bilsen ki “sensizlik” ne kadar da ruhuma batar
yad ellerde kaldım yar elim elin de şu anda olsa bile
gönlün isterim senin içimin içinin de ta içine kadar yar
sar sarmala istersen sev beni hem de ölesiye
elime ayağıma düş benim uğrumda da öl istersen
neye çare bana yetmez ki tüm bunlar
anla işte gör beni ne hallere düşürdüğünü
sana asla doyulmaz ki yar
sana elimi bile dokun duramam ki can sonra sırrın emaneti kaçar…




( 15.04.2015) AZAP…