Yar kapısı gül mü ki, bana gülüstan ola.
Kızsam desem kızamam, o kalbimin mihmanı.
Türlü türlü bahane, uyduruyor şu kula.
Yetmesem de menzile, Mevlam almıyor canı.

Asılıyım bir asır, darağacı ipinde.
Ağaç olsa kök salar, yeşerirdi sapında.
Kavak yeli durmuyor, sevgi varsa yapında.
De ki düşmüşüm dile, Mevlam almıyor canı.

Yağmur gibi belalar, akar gelir başımdan.
Yan ey gönlüm derdine, utanırım yaşımdan.
Yâr ile bayram kıl ki, zevk alayım aşımdan.
Yarılırdı taş bile, Mevlam almıyor canı.

Gülmeyi esirgeyip, selam verir kaş ile.
An gelip ses versem de, konuşurum taş ile.
Sultan sayar dönerim, gözümdeki yaş ile.
Naz eder gül bülbüle, Mevlam almıyor canı.

Geceler matemin de, yıldızlardır ışığın.
Gam edersin hayatta, sallanırsa beşiğin.
Gelmedi mi dünyadan vedası bu keşiğin.
Kapıldım akan sele, Mevlam almıyor canı
.
Ne zerrece umut var, ki gün yüzü göreyim.
Denizi kucaklayıp, mavileri vereyim.
Deste deste sarıp da, al gülleri sereyim.
Yetmesem de menzile, Mevlam almıyor canı.

Mehmet Fikret ÜNALAN