Birileri çöplerde, birileri sırça köşklerde,
Adalet mi ararsın? Zayi olmuş, meşklerde.

aradığım mutlu bir gülümseme,
izlediğim yüzlerde yok olmuş şimdilerde.
sordum kendime dostluk sevgi nerede?
dolaştım sokakları.
insan dolu parkları.
bu insanlar bizimdi kardeşti bir zamanlar.
yardımseverdi kalpleri,
saygıları vardı birbirlerine.
bulamadım sevgiyi hüzünlü gözlerinde.
lakin,
nefret gördüm endişe dolu bakışlarda.

haykırdım sokaklara…
yürüyen insanlara,
oynayan çocuklara.
adalet arıyorum ey Halkım!
‘’gören,
duyan var mıdır?
ruhunuzda,
gönlünüzde,
kaldı mı biraz Adalet denen kavram?’’

solgun yüzler,
umutsuz bakışlar,
kaçar gibi uzaklaşan adımlar.
eyvahlar olsun,
silinmiş belleklerden,
yok olmuş yarınlardan.
‘’neredesin Adalet?’’
donup kalmıştı herkes böylesi feryatlara.

belirdi köşeden ince bir ses,
cılızdı,
titriyordu.
‘’kim soruyor,
kim arıyor Adaleti?’’
dönüp baktım o yöne,
oturmuş kaldırıma zayıf yoksul bir nine.
konuştu derinden san ki ciğerinden.
‘’az önce çöpe atıldı,
benim işime yaramadı.
götürdü çöp arabası.
koş peşinden sana lazımsa,
belki bulursun evlat sınırlar ötesinde’’

Kalmamışsa Adalet bir toplumun ruhunda,
Bulamazsın huzuru mazlum gönül ahında.

Mehmet Macit
27.03.2015
İzmir