gelme üstüme ey aşk

gelme!

gözyaşları kurudu çocukluğumun

soldu çehremin öksüz teni

habire utangaç düşleri öperken

eridi

eridi gecenin zemheri teri

küsüp sen bakışlı aynalara

ağaran saçlarımı tarayamadım

yırta yırta kazıyıp ruhumun isyanını

sen kokulu yastığıma sarılıp

yana yana ağlayamadım!



şimdi

derbeder coğrafyamda şarapnel parçaları

anadan üryan yasak duygularım

sınır ötesi kaçak sevişmeler

kırmızı bültene iliştirilen

baba’sız ve illegal kimliğimde

çocukluğumu haince vuran mülteci kareler…



göğüs kafesinde can çekişen yarı-çıplak matemim

korkularım...

ki en sığınmasız

en kimliksiz bir bedende

yüzbinlerce kâbusa gebe kinim

ellerim ve yüzüm ışıksız

söyleyin

söyleyin ben kimim?



gelme üstüme ey aşk

gelme!

satır aralarında kayboldum köhne dünyanın

sınama sabrımı n’olur

tam da şuramda

sırtımda binlerce dost kazığı

kulaklarımı yırtan ihanetin

en kör en sağır bıçağı...



yokuş aşağı emekleyen

ömrümün duran saatlerine

sarılamadan arşın yüzüne

kötürüm ayaklarım yalpalıyor

düşüyor

düşüyor kollarım gövdeme

sığınamıyorum annemin cennetine

bir bilinmezlikteyim çıkamıyorum

kaybolurken çaresizliğim saklambaç oyununda

saklandığım yerde kendimi

koşa koşa bulamıyorum!



ve

susuyor umutlarım çığlık çığlığa

koşamıyorum lastik ayakkabılarımla

bir çocuk ölüyor

kimsesizliğin kollarında

sayamadım

sayamadım kaç yıldır

flu gurbetin vatansız yollarında...



daha

daha binlercesi doğuyor yüzdüremeden kağıttan gemileri

rengarenk uçurtmalar kucaklaşamadan gökyüzüyle

gözlerimi siliyor annem

bir yürek kan kusuyor

bin yürek cehennem!



gelme üstüme ey aşk

gelme!

bülbülü olmayan hazanlardayım

kanadı kırık garip serçe

her iklimde sessiz

her mevsim yitik ve çaresiz...



nefti baharlara yeşillenemeyen bedenim

bozkırların pençesinde

güneşini yitiren iki göz

boncuk boncuk özlemimle

doya doya sıralanamadan tespihine

bakışlarımı ipe çekip

hüzünleri gömüyorum sineme

gelme üstüme ey aşk

gelme...

Nagihan ERGÜL


şiirime ruh katan Hasan Polat’a en kalbi teşekkürlerimle...