Nüktedan bir söylemdi
Senden arda kalan.
Farklı sandığım iptidai bir yanılsama benimki
Hanidir demlenmiş ya da körelmiş
Bir nebze de olsa sunumu ömrün, dediğim.
Varla yok arası
Ezelden ebediyete uzanan
Kırılgan sıkılgan o mizacım.

Fazlasıyla sıkışmış gün ile gece arası
O izafi gölgeler
Sahipsiz iken nazarımda.
Yine de yeniden diyebilmek
Kolay olsa keşke
Keşke doğsaydım gittiğin günün ertesinde.

Efkârı mı ömrün
Yangını mı yaşın süzülürken damla damla
Basit fazlasıyla üşengeç
Hayli utangaç
Fazlasıyla mahcup
Gün ışığına çıkmamış satırlar
Nüksederken kelime kelime
Damlarken mürekkep hece hece.

Yanılgım idi en büyük hatam
Haiz olduğum şu ömrün kıyısında
Alemi seyreylemek
Muaf tutulduğum kimliğim
Eşleşirken onca rakamla.
Sıradan ya da müptelası iken
Sevgiye ezelden
Sonsuz olmak isterdim âlemin nezdinde.

Ebegümeci, nergis
İhya eden yüreği ne varsa
Sunumu Yaradan’ın
İşte ilk aklıma düşen
O saf yanım
Örselenmiş hepten.

Ne tek bir teselli ne
Tek bir söylem haricimde nükseden
Tüm duygular zikrettiğim derinden
Varsın dönüp dursun devran
Bir eksik bir fazla
Kalsam da gitsem de uzaklara…