Gün giyindim yirmi dört saat
alacadan iyice
Umut boyu yıllar giyindim
Ölüm değil ki pes etmek
ihanettir

Durmaz
doymaz bir şiir çarptı yine ağlamaklı
Anayı anne yapan
Yaşmağı yüzü yırtıldı kadınların
Söktü iblisçe şafağı beşerin
erkeklerin.
Üşüyor soyundurulmuş alfabeler
ısıtacak söz kalmadı

Virgülsüz noktasız yönsüz bir gidiş
Oysa ben
yaşamı ömre biçmiştim aheste model
Bol geldiği için teknoloji ve hız

Dünyanın bütün bebeklerini bana getirin
Yerine bir şey koyulamayacağı için
sabrı sevdireyim tatmin etmiyor diye yaşam.
Zevk yok denecek kadar az
Yetinmek akıl
Sarsılmazına vardırayım kabulün
Tatlar için yüzer avuç toprak
Bir kümes bir koyun bir inek

Otomobil mi at mı desek
Can mı cansız mı.
Bilgi ve akıl
fıtrat ne diyor diye baksak mı acaba
Suni ve sanal
Defolsun diye a sosyal medeniyet

Ki toprak her şeyimiz bizim
Ekin
Ağaç
Çiçek
Beton yığınlarında yok ki kelebek
Ve vurulmadık yerimizi bırakmadı ki toplu konutlar
Bilmez misiniz topsuzunda yaşam var
Ötesi yok

Çıkar sandığınız çıkmazınız sizin
Yanıltan çarpıtan cehaletiniz batsın
Şartlanmalarınız puta tapınmak
Siz
uzak durun her şeyden
BEBEKLERE DOKUNMAYINIZ.