Adını söyle Nefesim
İtilafların gözleri dönüp ölmeden önce
Kuşların zafer ötüşü geçmeden dehlizlere
Kanların ıslattığı topraklara kuru düşmeden
Mustafa Kemal’in çakmak gözleri titremeden
Naralardan, türkülerden, kahkahalardan
Adını söyle Nefesim
De ki “Adım Çanakkale!... “

Adını söyle Nefesim
Halkın Kucak açtığı sevgi dualarıyla
Denizler köpürmeden, dalgalanmadan destan kelamlarıyla
Yeşile Kızıl boyanıp gözler yeni toprağa şafak atmadan
Ölüm bu kadar güzel değilken ağızda
Erzaklar dolu, silahlar kurşunlu, yürekler duanın surasında
Tepeler zafer tepesi olmadan
Niyetini et nefesim, korksunlar dudaklarının kıpırtısında
De ki “Adım Çanakkale!... “

Adını söyle nefesim
Kanının yüzeyi kara, derini kırmızı olmuşken
Özgürlüğün bilek damarları soğuk mordan sıcak kırmızıya
Saçlarında atlar şahlanırken
Kabuğu çatlarken toprağın, dibinden haykıran ruhlar adına
Ey deli rüzgar, ey kudretli dağlar, ovalar, denizler
Bilin hepiniz bilin, çakmaklaşsın gözleri
De ki “Adım Çanakkale!... “

Sükut… Ve Diriliş…
Vakti geldi Nefesim…

Taşların soğuk, kanın kara
Beyaz ve ruhsuz mermerler
Kalk, diril… Asırlar geçse de yıldırmasın seni
Kan vatan, ruh vatan, siper et yıllara
Yeşile kırmızı boyanan, gözleri çakmak olan
Ellerinde halkının duası, yüreğinde Allah sevdası
O son Kocatepeye çık ve dişlerinden çıksın marşın
Adını söyle Nefesim
De ki “ADIM ÇANAKKALE!... “





E F T E L Y A...
(Akdenizi cebinde taşıyan kız... )