Hep bilinmeyenlere açtık yürek yelkenlerimizi
Geleceğe köstekli saatlerdi kolumuza taktığımız
Biraz acı, biraz umut ve ağıtla yoğruldu kanımız
Bıçkın çıraklardık yaşamın kirli kamarasında.

Sönük lambalarla yolumuz açık olsun istedik
Kör kuyulardan kovalarca sular çektik sabırsız
Dumanlar sarılı dağlara günlerce el ele yürüdük
Sevginin darbeleriyle rehin kaldık duldasız.

Giderken, geceler saygıyla eğilirdi sana
Göçmen kuşlar konardı avuçlarıma aşkla
Aksak ve tökezlemiş bir sevdaydı yaşadığımız
Mavi ve yeşilin kesiştiği yerlerde ağlardık.

Gözlerindeki çiğ taneleriyle bu gece ağlama sakın
Duru bir öpüş sür dudaklarına, umut dolsun avuçlarına
Hayat dediğin, onurlu yaşamın çürük diş ağrısıdır aslında
Her bahar denizlere düşen yakamozlara yükle sevincini.

Yasak öpüşlerde titrerdik bütün dışlanmışlığımızda
Bir biz miyiz derdik doğan günün, açan gülün yansıması
Diz boyu sözcüklerin içinde biz gecelerce yuvarlandık
Bire, üçe ve beşe bölündük de bu hayatı anlayamadık.

Sen üşürsen, habersiz yağmur düşmüş derim omuzlarına
Üşürsem, yangınların en kırmızısını senin için yakarım
Tuzda aşk, aşkta öğün oluruz sevgimizle gül dudaklım
Bu düşsel çığlıklarımızla günün birinde birbirimizi buluruz.

Selahattin Yetgin