iki elimle tutup iki yanağını
son defa öper gibi
öpüyorum iki kaşının arasından
kanadı kırık martılar uçamıyor bakışlarımdan
ve ölemiyor
sevdiğini son defa göremeyen hastalar
soluk soluğa kalışımdan!

naylondan çiçeklerim solmuş vazosunda
plastikten seviyorumlar içiyorum kana kana
kezzap gibi deliyor ciğerimi
içime çektiğim her sigara!



bütün nedenleri, niçinleri, nasılları ve niyeleri
kurşuna dizmek istiyorum
henüz hiç yazılmamış
“ağır bir romanın” yaralı yapraklarında



-bak güneş açmış diyor içimdeki masum çocuk
halâ ve ısrarla
sus diyorum o’na sus
bu defa sen karışma!



ellerim üşüyor yine ve hiç sebepsiz
oysa alışığım ben nice ayazlara
ve daha nice kara kışlara…



yer değiştiriyor evrende sanki her şey
bir varoluşa aykırı gibi doğmak ve yaşamak
sarhoş narâlarımda
soluğum şarap kokuyor en kırmızısından
oysa en son içtiğim kahvenin
acı tadı halâ damağımda



dimağım bulanık
künyem kayıp
sendeliyorum yalpalayan bacaklarımın üzerinde
düşersem, sakın!
hayır! sen sakın elini uzatma!



ben çok defa kalktım ayağa tek başıma
korkma! diyorum usulca içimdeki ağlayan çocuğa
bir bulut geçiyor üzerimden
toz mavisi
ve yağıyor yağmur
tuz gibi keskin ve lacivert!












13:30/25.02.2015/Sev_tap