yalnızca insan ağlamaz ki
gökyüzü de ağlar
Tanrı’nın rahmeti
gökten uzak yere yakın
tepeden tırnağa
damla damla yıkanıyor dallar

yıkandıkça arınıyor
kirinden pasından
aşk derim ben buna
güneşin potasından
yüreğimin gönül sofrasından
en temiz, en berrak,
has billûr, en safından

su sızıyor toprağa
can veriyor yaprağa
gelecek bahar
yeni filizler sürecek
al yeşil bürünecek dallar

ey gökyüzü, ey felek
ben de düştüm aşka
yağdım en az senin kadar
yere düşen damlalar
yalnızca senin değil
benim de onlarda payım var

bazen yaz
bazen güz yağmuru
eridi yüreğim
toprak ile
yaprağa karıştı hamuru

ey sevgili
değil mi ki adın gül
her damla yağmur
her damla yaş
bil ki gül yüzüne ödül

boşuna değil
feryadı figânı
ağlaması bülbülün
ağladıkça bahar
ağladıkça aşk
dallarda filiz filiz
yüreğimden özlem sürgünü

benden önce gelir açlığı
dalların güllerin
sevgiye muhtaçlığı;
beni dörde bölseler
üçü akar biri kalır
aşk dediğin
damla damla çoğalır...

Şaban AKTAŞ
24.02.2015