Güneş batıp ta karanlık çökünce,
Gözüme perde diker yalnızlığım.
Ahvalim beynime kibrit çakınca,
Ruhuma tesbih çeker yalnızlığım.

Eyvahlarıma yanar gamlanırım,
Ciğerin yangınıyla demlenirim,
Kendimle konuşarak cinlenirim,
Beynime kurşun sıkar yalnızlığım.

Uzanırım, göz tavana dikilir,
Aşağı doğru sessizlik dökülür,
Ciğerlerim iplik iplik sökülür,
Loş ışığa dert döker yalnızlığım.

Camdan gözüme ilişir kumrular,
Bana sevdiğimi hatırlatırlar,
İşte o an kalp kaburgadan fırlar,
Göğsüme çivi çakar yalnızlığım.

Kötü kaderi elimle seçmişim,
Doğmadan ömrüme kefen biçmişim,
Beynimde döner de döner geçmişim,
Maziye doğru akar yalnızlığım.

Yıkık hayale meyhanedir gönlüm,
Issız dağ başında hercai gülüm,
Gönül konuşur da söylemez dilim,
Sineme derdi sokar yalnızlığım.

Felek tarumar eder harmanımı,
Yedi yerlerden keser dermanımı,
Bu dert ki yazar ölüm fermanımı,
Beni mezara tıkar yalnızlığım.

Fatih Coşgun 02.03.2014