şimdi şehrimin esmer teni düşüyor gözlerime
harabe yapılardan
yükselirken kadınlarımızın acı dolu o tiz sesi


zaten zayiydi aklımın bir köşesi
gözlerim acıyla tanıştığından beri
uğultular eşliğinde fısıldarken kulağıma bir kadın
sınır dışı edilirdi bedenimden yüreğim


yüklenip kederleri sırtımıza gitsek uzaklara
yalancı sözler sahte sevgiler sığmaz ki bavula
ki bir kadın kurşunlunrken çığlık çığlığa
hep kifayetsiz sancılar yaralardı beni


hadi gel kadınım
sevdanın en işlek caddesinde bekliyorum seni
ki çoğalsın varlığım varlığınla
bu esmer bu kirli şehri terk edelim


korkularımı büyütüyorum her gece
geçtiğin her sokak say ki kabusumdur benim
ya seni de tek tek diye düşünürken her şeyi
ölü kadınlarımız içimden geçer bir bir


k o r k u y o r u m


oysa ki kına kokuludur kadınlarımız bizim
esmamız hatcamız rana sozan dilanımız
ve hepsi gelin olacak ve de yuva kuracaklardı
ama yaşatmadılar hiç birini


sizler bağışlayın beni
enkaz uğultuları arasında tutsak düştükçe benliğim
ahlak duvarlarını gördükçe ezildi yüreğim


şimdi tanımsız imdat sesleri çınlıyor kulaklarımda
kanlı çaresiz eller uzandıkça ellerime bir bir
ve ben insanlığımdan çıkmış bir deliyim
bağışla kadınım çaresizim


çok kirli bu şehir şimdi
ürkek bakışlı çocukların ellerinde kefenler var
ve hiç uğruna harçandıkca anneleri
çocuklarımız örtüyor annelerinin üzerini


haydi gidelim kadınım
tut sakın bırakma ellerimi
bu şehir kocaman bir cadı kazanı
ve ayak bastığın her yer
bir yangın yeri



Hasan İpek
yirmi şubat iki bin on beş



bütün kadınlarımıza saygımla