masanın üzerine bırakılmış
bir bardak suda bırakıp izini
kuşlar üzerine yorumsuz bir düşe razı
dışarının soğuğuna yabancı bir kimlikle sıkıcı
tüm mavileri eski ve yarım
yalnızca kentler biriktirmiş sonrasına
kederi bölüşememekle eş tutmuş
özrü kabahatinde şiir sanki...
kim ki...

öylesine yabancı
öylesine fütürsuz müsrif zamana
yeni yalnızlıklar peşinde
uslanmaz bir ölü
kül rengi sabahları kendine saklayan
kimsesiz bir ihtiyarlıkla avuntulu
düşünceli yağmurlara tutkun
soba yanarken akşam gelişleri hayatla kirli
uykuyla ölümlü bir rüyada kırışık yüzlü
kim ki...

kavuşmalara denk gelen yeri özürlü
balkon kuşlarıyla yetinmekle meşhur işte
çiçekleri sulamayı unutmuş bir şair yüreği
adımızın yanında efsanesiz bir sonla zedeli
kavşak yoksunu kentleri düz bir sevgiyle yoğurup
kendi üzerinden de geçti
kim ki...

artık üşümeyi özlemek
yanmayı unutmak zamansızlığı
bir de tek ona...
evi en sevdiği penceresinden yaralı
rüyasız
riyakar bir karanlıktan sıyırmış
tıpkı sessizliğe gömüp acı kahkahasını
yavaş bir ömürle aniden doyurur gibi
kaçırdığı kayan yıldızın şavkını
bir tek kendi hariç
yazgısı yalnızlıktan yamayla oyalı
her kim varsa...
kim ki...


gemi gölgeleri geçer üzerinden
bütün kabuslarından annesine yetişir
sabahı tozla anımsar
ağaç hışırtılarından ezgisi
suskusu sonsuzluğa tutkusundan
damarları gökkuşağından bir kalpte
kıvırcık saçlı bir çocuğu avutur
gözleri gözyaşlarına saksı
üşümekten terli
terlemekten üşütük
yatağı adsız mezardan ıssız
gülüşü hep bir başkasının artığı
her acıdan sorumlu kendine küs
ve nedense yine kendisidir son durağı
kim ki...





kağan işçen...