Çay karanfil kokusu buğusunda niyaz sır.
Albeni takvimine girizgâh nazlı gülüş.
Yâr dahil olmayınca kalır muhabbet kısır.
Hüzün kokulu bir gün güle ayan olan düş.


Hüzün kokulu bir gün türkülerin ezgisi.
Nakarat gam dağıtır cem olur nice tasa.
Leyla’nın sürmesidir bizce çaydanlık isi.
Bir yola çıkar gönül ne çarık var ne asa.


Her gün taze başlangıç umut ipek bohçada.
İnce fikir gülünden selam sabah yok bize.
Efsane gelmeyince kentimiz ıssız ada.
Hasret kaldık bardakta karanfil soylu ize.


Erguvan kokusundan naz süzülür dem be dem.
Adı nahif gamzesi ateş saçan bir peri.
Yokluğunda fersizdir nicedir nemli didem.
Dilimizde pelesenk adı o demden beri.


Çaya ıtır karışır içten bir gülüşüyle.
Berraklaşır günümüz hüzün koksa da zaman.
Avunuruz bir zaman gül mahreçli düşüyle.
Gül mevsimine döner yadıyla en kötü an.


Karanfil ıtırlı çay dudağımızın süsü.
Buğusunda hayali emsali olmayan gül.
Anlatılır daima eskimeyen öyküsü.
Ona ait Leyla’ yı kıskandıran hoş kakül.
Ankara,04.02.2015 İ.K