4
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
1890
Okunma
İstanbul un arka sokaklarında,
Hayat denen değirmende öğüttüm ömrümü.
Yedi tepesinden, yedi değişik gün doğan bu kentin;
Milyon tane hüzün kol gezer gecelerinde.
Geceleri bu kentin;
Hep böyle hoyrat davranır yalnızlara!
Özenle ötelemeye çalıştığım anılarımı,
Döker karanlıkta bir bir avuçlarıma.
Ne zaman büyüdüğümü anlayamamışken,
Keşkeler kesiyor dilimi kırk yerinden,
Ne halden anlar bu şehir!
Ne bir parmağın yarasını sarar.
Bütün hünerini yitirdi artık yüreğim,
Ne sevebiliyorum artık martıları,
Ne küsebiliyorum bahtıma,
Taşıyamıyorum! Tenime ağır bu yük.
Ve artık sona geldik İstanbul,
Vuslatın peşine düşüyorum bir leyl vakti,
Sokak köpekleri tutacak yasımı,
Sen kendi derdine yan koca İstanbul.
Gülbeyaz Sarıoğlu
İkibinonbeşin/birinciayının/yirmidördüncügünü
5.0
100% (10)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz