...

Yüzüm ıslak bin karınca ini
gelme aklıma kutsal rahledeyim ve hamdolsun akşam
ateş ve baruttan azade yedi mağra beynimde
arz edip silahımı teslim edecektim ki tanrılara
kurgulanmış ölüm en uzun tuluat’tı oysa bilmedim
gözlerine perde inmiş insanların göremediği o grift sahne
tamı tamına gölgelere gerçeklik verdiğim cam duvarlardan bakarken
bir şehrin krokisini ezberledi sokakların kötü çocukları


Silinmez içimde en son çürüyen ağrı
Kararsız duran heykelime
konan şerh
ölü bir flozofa atfen
komşu oldu Ramses’e


Artık ne halta yarar ki tarih
her pencere de çıplak
kral


Gece gökyüzünde Büyük İskenderle konuşuyorum
Küçük adamların buruşan yüzündeki çöplükten türeyen
Sana insan olalım yer küre - gülme
sanıkken vicdanına tecavüzden
öpsemde mavinde her sabah
Ağzımın kenarı okyanus lekesi


Uğursuz çamur çocuklarımıyız spermlerin
Dünya kimin -orospusu
ya bu yağmur, rüzgar, toprak, küf
neden yaşam kendini inkar ediyor
Üç kuruşa insan ederi, zannımca
hayatı recm ediyor


Acıtmıyor artık hiç bir yara
deşifre edilmiş kan da
bulunan negatif im
her
Hücre
okaliptüsün
kalbinden sorumlu


Ve hiçbir canlının kalbi sonsuz atmazken. Sadece adamın kalbi aynı ateşle mi sınandı. Suyun kalbine- sığınan o masalda ki o dağ bir gün eriyecek lavlardan güller açtırmak için her ne kadar sevdiysem eksilmeden eskimeden ve başka bir yerde liflere yazılan tüm şiirler silinse de…
bir ölümü yaşatacak kadar dünya bize aşık...





CC_

KÖLN