24
Yorum
55
Beğeni
0,0
Puan
4486
Okunma

Oysaki
siyahın rengine açarken gözlerini
hiçbir bebeğe sorulmamıştı
tenha gecelerin en soğuk matemiydi içimde sakladığım
ne kadarını yaşadım ki çocukluğumun
ne kadar tuta bildin ki elimden
ilk adımlarımı atarken
her biten gün
biraz daha ıssızlaştırıyor
masum tebessümlerimi
yalın ayak arşınladığım yolu
yitik sokakların çıkmazında kaybediyorum
umut kırıntılarımı kuşlara yem ederken
oysa bir anne kanatlarının altına
sığınmaktan başka ne isterdi ki çocuk
belki bırakmasaydın ellerimi
kokuna hasret gözlerim
hoyrat fırtınalarda savrulmayacaktı
z’amansız çekip gidişini
seyretmeyecekti
bilmiyordum
sensiz geçen her mevsimin güz
dökülen yaprakların
omuzlarıma düşen yük olacağını
her sonbaharda sararıp solmuş bir yaprakla
çocukluğumu devirip kucağıma
üşüyeceğimi
bilmiyordum
sana dair kurduğum tüm sözlerim
dengesizleşirdi her baharda
dilimin ucuna gelmeden
örterken sessiz haykırışlarımı
kar taneleri gibi birikirdi
çığ altında kalan cümlelerim
anne diye seslenişlerim.
MELTEM KINIC
Şiirime sesiyle hayat veren Remzi Kurnaz kardeşime en kalbi teşekkürlerimle..