Artık adını hatırlamayacak kadar yoksun bende.
Ezberimi yokladım da bu gece,
Sadece acılar selam yolladı geçmişimden.

Aşk, bitti.
Şimdi susma vakti sevgili.
Hiç bir sabır dayanamaz bu bekleyişlere.
Hadi kaldır kendini yüreğimin üzerinden.
Bana bir iyilik yap, götür kendini benden.
Ne veda et, ne helallik dilen.
Al götür kendini şiirlerimden.

Ne koyuyor biliyor musun?
Her giden " hoşça kal " diyor.
Hemde kalmayacağımı bildiği halde.
Gidişi güzel bir veda cümlesi öyle acıtıyor ki canımı.
Gidişinde bir hayır aradım,
Belki o haklıdır çünkü... diye başlayan hiç bir cümlemi tamamlayamadım.
Her giden açtığı yarayla gitti, ben yanan canımla kaldım.
Hele giderken son kez bakmasaydın gözlerime, belki şimdiye unutmuştum.
Göz yaşını şiirle besleyen bir cümle işçisi olmazdım.
Zamana ayarlı hüznümü üç beş sigara dumanına hapis bırakmazdım.
Bir kaç şarkı yıkmazdı böyle beni.

Artık biliyorum,
Sevmek, mutluluk oyunu ile bile bile ayrılığa koşmakmış.
Duyduğun her mutlu söz, elvedanın ardından düşman kesilirmiş hatıralarına.
Sonunu baştan yazdığım bir ayrılık için yanıyorum uzun zamandır.
Ne kasımlar geçti de, bir sen geçmedin benden.
İnsan, kendi katilini bilip nasıl susabilir?
Biliyorum, aşk ölünce içinde bedeni sadece ruh taşır.
Kendi dünyasında yitip gider.
Kim bilir kaçıncı şiirde ölüp gideceksin.
Kendi ellerimle ölüm fermanını yazıyorum sevgili.
Bu saatten sonra, sende affetme beni.

Yoruldum artık,
Alışırım sandım sensizliğin yalancı soğuklarına.
Geçer sandım, bitersin sandım!
Sandım işte lan!
Dönersin sandım, aylar çabuk geçer, mevsimler biter...
Kapımı bir kez olsun sen çalarsın sandım.
Biliyorum hiç bir aşk seninki gibi olmayacak.
Başkasının kollarında seni arayacağım.
Onlara senin isminle sesleneceğim içimden.
Saçlarında senin kokunu arayacağım.
Alışık olduğum bir cümle bekleyeceğim onlardan.

Affet sevgilim,
Seni benden götüren her neyse, onunla mutluluklar diliyorum.
Kimse senin gibi olamaz demiyorum.
Sadece olmalarına izin vermiyorum.
Belki olur da, bir gün gelirsen.
Yüreğimde yabancılık çekme istiyorum...