Anam güzel anam,
Hasret kalmışım evime,
Korkuyorum etrafımdaki dikenlerden,
Anam güzel anam.

O güzel mübarek ellerinden öperim,
Seni doya doya görmek isterim,
Evimden ayrılmak istemiyorum,
Anam güzel anam.

Buranın insan ilişkileri soğuk,
Senin gibi bana bakan yok,
Bazen kalbimi yakar bu ayrılık,
Anam güzel anam.


Bura Adıyaman gibi değil,
Bazılarına mecburi hüküm eğil,
Kötü olduğunu görürlerse derler sefil,
Anam güzel anam.

Başımdaki yaralar gittikçe çoğalıyor,
Bazıları erkeğim diye bağırıyor,
Bazıları da edebi erkâna inanmıyor,
Anam güzel anam.


Yollar uzak oldu, yakın değil,
Gündüzler akşam oldu, sabah değil,
Bu kız beni sevmedi bildiğin gibi değil,
Anam güzel anam.

Sendin beni tek anlayan,
Her zaman durumumuma ağlayan,
Beni bu rezilliğin içinde hayata bağlayan,
Anam güzel anam.


Burada hayat denen bir şey yok,
Beni anlayan tek bir Allahın kulu yok,
İnsana insan gibi davranan yok,
Anam güzel anam.

Bende bazen bilmeyerek seni üzerdim,
Ve de gurbete gittiğimde,
Suçu kendimde bulurdum,
Anam güzel anam.

Sensin izzeti nefsine hâkim olan,
Bize bu zorluklarda hayat bulan,
Hayatımıza kazanç sağlayan,
Sensin güzel anam.


Anam yine sizden ayrıyım,
Günler bana ızdarıbı tattırdı,
Bekliyorum bu gurbetin bitmesini,
Anam güzel anam.

O güzel yemeklerini özledim,
O güzel sözlerini özledim,
Bana olan şefkatini özledim,
Anam güzel anam.

İzzettin Bilgin