Karanlık gecelerden
uykusuz yuvanın sesi
bir çift iri göz
ışık saçtı etrafına

gün doğarken
sapkın esintiler
sardı yüreğimi birden
gelmişti soğuk kış
gönüllerde kar

Uçtu yine
aydınlığa kanat çırpan
beyaz bir güvercin
salındı ay dönerken
usulca yuvadan
baktı geriye
gözlerinde umud vardı

bir döndü bir daha döndü
yuvasına odaklandı
göklerden bakakaldı
yavruları el sallarken
gönlü yuvada kaldı
yavrular yalnız
bir başına kaldı

üşümemek için
yavrular birbirini sardı
ortalıkta soğuk vardı
soğuğun ardı kardı
gün batarken
ortalık yine karardı
ana yine
yuvaya daldı
iki yavru nasib aldı
sardı yüreğine
sonra ciğerine
ne vardı ki anaydı

günlerden bir gün
biri donmuşdu
diğerini yanına aldı
palazlandı yavru
gönlü uçardı
sonra başından savdı
şimdilerde yalnızdı

eşi giderken
ağlamıştı bile
şimdi yalnız başına
gözleri ardında kaldı
yeni bir umudla
anaydı o

Behçet Bük 661/4.1.2015