gözlerime hapsettim seni
çatlatsanda gözbebeklerimi çıkamayacaksın ordan
her çatlak gözyaşımla yeniden örecek parmaklıklarını
müebbetin ömür boyu sürecek.

genel af çıksa da
senin affın yok kalbimde.



unuttuğun ne varsa yüreğinden düşürdüğün
ayağa düşse
ve ezilse her bir dizesi kem gözlerde
bir tesbih olsun içine
çek çekebildiğince.



dağların başında esen seher yeli
kar toplasın günlerce
burnunu dayadığın parmaklıklardan
çarpsın içerine
çarptıkça kriz sancıların vursun
elin bağrında uzan yere
geceler yorganın
yıldızlar yastığın olsun
bensizlik yağsın üzerine
üşü üşüyebilidğin kadar.



gurur döşeğin batsin sol yanına
yattığın yeri taş etsin
alev olsun soluğun
dudakların kor
kavrul ben gibi
bir damla suya hasret gitsin kızıllığı.



ben ömrümün sahilinde
her geçen gemiye el salladıkça
kuru bir ağaç gibi kopsun her yerinden kabukların
kıskançlık yağsın başından aşşağı
ölmeyi dile her gece ’’ben gibi’’
ama öleme
ve ömründe bir gün dahi gerçek anlamda gülmesin yüzün
sahte gülücükler dağıt duvarlarına
insin her sarsıntıda kalbine
’’kimse yok mu’’ diye bağır
bir ben duyayım çığlığını
ve susayım
gidiyorum dediğinde sustuğum gibi.


ah o susmalar.....
her şiir de gizli gizli ağlamaktalar...


umudu yüklediğim heceler yalan
serbest kürsüye çıkışım yalan
eksik bir yürektir elimde kalan
’’tam’’ olmasın seninde.


sürün bir yılanın soğukluğunda
yüreğim saklın olsun.



Ayvazım DENİZ