Acının dergahında yoğrulmuş hamurumuz
Biz kedere gülümsemiş
Umutsuzlukların önünde eğilmiş
Dertlere yüreğimizi sonsuz açmış
Sevda uğrunu her şeye katlanmışız

Elimizden uçarken mutluluğumuz izlemiş
Kan ağlarken dilimiz susmuş
Harlanması gereken alevler sönmüş
Yaşları tükenen gözlerimiz hep ağlamış
Yaşamamız gerekirken biz gönüllü ölmüşüz

Geriye bakarken şimdi
Solumda ince bir sızı
Beynimde ufak bir pişmanlık
Ruhumda sebepsiz bir hüzün
Yüreğimde bitmez bir keder

Neyin savaşını vermişiz biz
Ellerimiz boş
Yüreğimiz kırık
Yalanlar melteminde kaybolmuşuz
Dilenirken sevgiliden son kurşunu

Doymadan kalkmışız biz
Aşkın bize sunduğu sofradan
Yün yataklar serilirken altımıza
Biz sarp kayalarda yatmışız
Kısacası kendimiz etmiş kendimiz bulmuşuz

Sevmeseydik bu kadar
Güvenmeseydik olur muyduk heder
Yanar mıydık aşk denen yalanın narında
Kanamalı bir veba gibi giymişiz üzerimize
Sevgi sandığımız tüm yalanları

Uzak durmayı hiç denemeden
Gönüllü kölesi olmuşuz
Mahvımızı hazırlayan sevgisizliğin
Hüzün denizinde kulaç atmışız
Bir damla sevgi bulma ümidiyle

Bekli de anlamışız
Ama korkularımıza sarılmaktan
Kurtaramamışız kendimizi
Diyerek
Ya bir daha sevgi uğramazsa muhitimize
Uyumayı seçmişiz sessizce yalanların ininde ….