Bir sabah gözlerimi açtığımda
Yokluğuna ‘’ günaydın ‘’ dedim sevgilim.
Sensizliğe aralanan perdemin ardından baktım uzunca…
Epey olmuş sen gideli.
Mevsimler soğumuş
Yapraklar küsmüş ağaçlara.
Sanki hayat devam etmekten yorulmuş.



Senden sonra
Kaç sonbahar düştü aklıma
Kaç şehir yağmalandı saçlarımda.
Ve kaç yudumda hasret kaldım sana.
Sen yoktun
Korkak bakışlarımın çaresizliğinde.
Ve yoktu ellerin, ellerimin acizliğinde.



Ardından söndürürken karanlığı
Gözlerim kör baktı aynalara.
Ve titrerken dudaklarım,
Ölü geceler düştü dilime.
Kaldırıp tüm harfleri
Sustum terk edilmişliğime.
Ardından yağmur yağdı
Kayboldu adımlarım.



Mevsim kıştı.
Ve sensizlik her dakika düşüyordu takvimden
Biz düşüyoruz en içten.
Ansızın ellerim, boynunu büküyor ellerine
Bilsen nasıl üşüyorum…



Sonra öteliyor hayat beni
Bilmediğim caddelere.
Boyumdan büyük adımlarımla kayboluyorum.
Aklıma düşüyorsun, ağlıyorum.
Kirpik uçlarıma kadar acıyor her yerim.
Hangi yanıma dokunsam ‘’ sen ‘’ diye kanıyor
Ecel gibi gelsen de
Ölüm gibi gitsen de vazgeçemiyorum sevgilim.
Unutamıyorum işte.



Artık geceler gözlerimde sabahlarken
‘’ Merhaba ‘’ diyor ayrılık
Hoş gelmiş bana.
Oysa
Hiç hoş bulmamışken yokluğuna.
Ve son helvası kavruldu aşkın.
Kırkı da çıktı bu ayrılığın
Sende hoş gittin sevgilim…
Ayakucumdan düşerken uçumlara…