Dilin her zerresinde od dumanı saklanır
Köz köz olmuş alfabem hicranınla aklanır


Sükût-u hayal olur ve lâl ü feryat kopar
Gamla evlenen gecem her dem yârine tapar


Yol iz bilmez efkârın kederli vaveylası
Kiminin Mecnun’udur kiminin de Leyla’sı


Ağulu bir kaderin lezzetsiz aşı gibi
Damarda dolanır dert gözümün yaşı gibi


Ah-u zar kulun kahrı nicedir bilen var mı
Gamzesinden katre-i baranı silen var mı


Sadâ gelmez suâle, kulun hayrı kendine
Mahşer gününde dahi akıl ermez fendine


Bakarsın ki o peyker su gibi aziz, râna
Sîneye yönelince gam içirir cânâna


Nice insanlar gördüm kalp gözüm b’aşka gördü
Nice insanlar gördüm ruhuma kefen ördü


O kefen ki giydiğim en hakiki libastı
Ecel gelip ruhumun üstüne şevkle bastı


“Fîrak yakındır” dedim, güldü bana ahali
Şems-i hakikat doğar, batmaz kulun ahvali


Devran tersine döndü düze çevir ey Hüda!
Gayrı görülmemiştir bunca gaflet ü cefa!