sustu kelimeler son noktayı koyana dek
satır araları hep boş kalacak
ne zaman söze sen diye başlasam
dolar gözlerim kırılır kalemim
özlemlerim tavan yapar
yaşananları kabullenmez yüreğim
gecenin sessizliğini bozar baykuş sesleri
olmayacak sabahın habercisidir sanki
içimdeki isyan karışır çığlıklarıma
perdenin arasından sızar sokak lambasının ışığı
odamın duvarlarına yansır iki büklüm gölgem
gözlerimin önüne gelirsin yaşarım seni yeniden
biliyor musun gözlerim senden çok şikayetçi
gülmeyi unuttu ağlamayı alışkanlık edindi
son kavgamızı hatırlıyor musun
incir çekirdeğini doldurmayan sudan sebeplerdi
sana kızmadım güldüm sadece
her zaman ki halindi senin
dayanacak gücüm kalmadı kaprislerine
bak yol ayrımına geldik ikimiz de
daha fazla zarar vermeyelim sevgimize
ilk günkü gibi kal içimde ama sessizce
depreşmesin kabuk tutan yaram yeniden
canımı acıttı söylediğin son sözlerin
ben ağlarken söyle gülüyor mu gözlerin
saracak bir gün seni de hüzün bulutları
gök yüzünden yağmur değil gözyaşların dökülecek
işte o zaman beni getir aklına
son sözü katılaşmış yüreğin söyleyecek
hatırla dediklerimi sakın unutma ...


Refik
14 . 12 . 2014
İstanbul