ansızın bir sevdaya atladık parmak uclarından
ayakların tez öptü çakılları
çizildi suretim, gözlerim yandı
göremedim ruhundaki çakalları
ve yankısında duyarsız adımlarının
savruldu kadınlığım
...




hizasında tabanlarının
rüzgar beni soludu sanki
tepeden tırnağa üşüyordum
sen iblisi giyinirken
ben çıplaklığına sığınıyordum
tam şeffaf tende bulmuşken gözlerimi
‚vaktin geldi’...




yara bere içinde kalça kıvrıklarıyla
kirpiklerimin maskarasında
saliselerin kayıp vurgularında
ayak seslerini geçiriyorum
kapıları kapıyor
sürgüleri çekiyorum
tüm gitmelerin gelmişine geçmişine
birde sülalesine sövüyorum!


durgunluğum kapıyı çaldığında
paslı kilitlere yağlı ihtimaller sürüyorum
‘vaktin’ ardından
ırmaklar getirdiğini düşlüyorum
ve geceleri yine de seviyorum


zaman zaman belki aklına düşüyor
gözlerine doluyorum
.....aslında hiç sanmıyorum ama
belkileri de bırakamıyorum


ay sancısında kaç kurban verdim
veriyorum
ne çare ki, tenasühe inanıyorlar
gözpınarlarımda yeniden doğuyorlar



...
gün geldi gün oldu vakit
gün geldi ay oldu vakit
yıl oldu geldi geçti
tenimin sızısında yok oldu vakit
günü sorgu sual yargılıyorum
gecelere yıldız takamıyorum
yeryüzü yavan, yeryüzü sığ
okyanuslar sığdı, ben sığamıyorum


toprağı eştim, kabrimi açtım girdim
gel gör ki
.....üstümü bile yalnız örtemiyorum