sabah ezanını beklerken..
şehir vahim bir sessizliğe bileniyor..
ruhlar geçiyor kaldırımlardan
günahlarımdan arınıyorum dualarım dinleniyor,,
uyumadım bu gece hiç
korktum hep karanlıklardan..

ve ellerimde bir titreme
gözlerim dalıp dalıp bilmem nereye gidiyor..

ne kadar da zormuş meğer dönüp bakmak geçmişimize,
dökülüveriyor kaldırımlara gözyaşımız,sarılırken kendimize..

sabah ezanını beklerken
avuçlarımda hayallerim,sözcüklerim pişmanlıklar..
gözyaşlarım mı yeşertmiş ölüme terkedilen çicekleri..

gülüşler ayrılıkla biten bir roman gibi henüz okunmamış
bir yağmur yağmış da söndürmüş kalbleri
ama sadece benimkine dokunmamış..

sabah ezanını beklerken
hüzün içinde hayal meyal hatıladığım yüzün
belki gelişinden çok uzak gidişim içimde
şimdi güneş daha yorgun doğuyor sabahlara
bu benim için böyle,belki senin için de..

ve ellerimde bir titreme,