sonsuza kadar kapattım o defteri
kalemler yoruldu bu can yoruldu
alevli kavgalarından usandı bu can
artık arama ne olur sustur o ağlayan gözlerini
bu kaçıncı pişmanlık
bu kaçıncı yemin bu kaçıncı yalan
artık neşter çektim yalan kokan her sözüne
seninle olan sevgimiz doğup büyüdügümüz ,
doğunun harabe evleri gibi
intiharlar sunma toprağa
bir sen değilsin yanlız kalan


bırak uçurumlarda kartallar şahinler uçsun
bir rüzgar çıksa zaten ölüyorlar içimdeki o kanatsız kelebekler
kanatlarını sen kırdın/ki unuttunmu?
içimin kırık aynaları buz cam oldu
kış oldu yağıyor bulutlardan sağanak sağanak bir bak göğe
bırak /beni ruhumuda/mı satın aldın sanki
göğsümden vurduğun bu kaçıncı mevsimdir hep unutuyorsun
kaderim ellerimde değildi sen de biliyorsun
türlü oyunlarla oyuna getirdin sen



mahşerde mizânda hesap ederse melekler kefaret isterim kefaret !
ağlamam peşinden yanlızlığı seçtim ben sen biliyorsun
bir başkasıyla istediğin o özlediğin hayatı kurarsın artık
içime astın dertlerin her hecesini zulamı zakkumla doldurdun
duvardaki o saza vur bir elini nağmelere çevirir beni her teli
benim artık hiç kimseye hayrım yok bilesin
anladım tek turnalar ölüyor ayrılınca eşinden

sana beddua ise hiç etmedim sadece Allah’a havale ettim...




nurcihan