Günün ilk ışıkları uyandırıyor beni
Gözlerimi alıyor parlayan güz güneşi
Hüzmeleri giriyor penceremden içeri
Isıtamıyor sensiz üşüyen bedenimi
Gri bulutlara inat doğuyor güz güneşi...

Baktığım aynalarda hayalin gülümsüyor
Uzanıyor ellerim boşlukta kayboluyor
Fırtınalar beynimde yılları sorguluyor
Susta kalan yüreğim,kendini tüketiyor
Bendeki izlerini yakıyor güz güneşi...

Şair ruhum avare vuslatın hayalinde
Biliyor sen divane hercai hevesinde
Uçurum kenarında hayatın beşiğinde
Bir adım ötesi ölüm düşmenin eşiğinde
Senli hayallerimi biçiyor güz güneşi...

Gecelerin hüznünden uykularım firari
Gözlerimin neminden yüreğim yangın yeri
Sendin çıkmaza iten gönül hikayesini
Nazarında neden ben oldum aşkın katili
Akşam kızıllığında batıyor güz güneşi...

Bülbüller şakıyorsa güz gülleri açmaz mı
Gül-derenin elinde gül kokusu kalmaz mı
Gel-gitler yaşanırsa yeminler bozulmaz mı
Sevgiler sınanırsa aşklar yara almaz mı
Son defa türküsünü söylüyor güz güneşi..

Duygu Şen