sulamayı unuttuğum her sardunya yaprağı
hınçla düştü yerlere
böylesine kolay unutmanın bedeliydi bu.



biliyorum
her köşe başından bir yalnızlık hecesi sürüklenip gözlerime
kokunu getirecek olur olmaz anlarda
karnı deşilen gök
dolu olup yağacak başıma
ve ben pişmanlığın zırhına kuşanmış
göğsümü gere gere vurulacağım bir damla kanım akmadan.



biliyorum
bir öksürük krizi tutacak o an
nefes almaya çalışmaktan ciğerlerim tarumar
’adın’ ağzımın kenarından düşme telaşında
elimi kapatırım korkma o anlarda
düşürmem bir telini bile saçının.



biliyorum
içimde gecekonduların tüm ışıkları kesik
karanlık cirit atıyor korkulukların üstünde
bir yarasa yuva yapma telaşında
çığlığı yalnız benim kulağımda
baykuşlar incir ağacını seçmiş
gözleri olanları seyretmekten
kocalmış düşüyor gözlerime.



hala savunmam hazır değil
mübaşir birazdan seslenecek yürek kapımdan
adım dudağına alışkın
bu sefer kabahati nedir diye sorunca hakim
söyleyecek bir şeylerim olmalı biliyorum
ama öyle ani bir vurdumduytmazlık sarmaladı ki
göğermiş duygularımı
anlatsam da kimse anlamaz nasılsa.



biliyoruım
kırılan kalbin yapışkanı icat edilmedi henüz
halbuki ne güzel olurdu
’özür dilerim’ deyince kendiliğinden geçmişin hortlakları
pılını pırtını toplayıp kaybolsalardı ortadan
dudak kenarına konan bir öpücük
bütün kırıkları iyileştirseydi
sahi kırık en çok neresinde olurdu kalbin?
en can alıcı odacığında mı saklanırdı ömür boyu
her kan pompalayışında
her ’güm güm’ edişinde mi gizliydi yoksa.



bilmiyorum
hayata selam verdiğim her güne şükreden yüreğim
kırılan her parçasını böyle bulduğu ’yar’dan attığı müddetçe
daha çok seslere kulak tıkar
ve daha çok hırpalanır ayak altında
buna rağmen
hala pencere önlerinde kendi halinde sarkan
ve beni hatırlatan sardunyalara gülümserim durmadan.



gözlerin gözlerimin kenarına dokunurken
süzülen çiğ tanelerine bak
nasılda saf
nasıl da masum bir gelincik endamında
boynunu büktümü
tüm kainat dile gelir bulutların üstünde
Râm eder sevdanın bitimsiz özlemine
yağar oluklardan düşer sözlere..



Ayvazım DENİZ