İlişiyor rüzgar benliğime,
Ellerimde yalnızlık dolusu bir kalem,
Ve bitmek bilmeyen bir mürekkep.
Ağladıkça;
Hüzün, keder, gam pınarları çağlar.
Gecenin karanlığında bulurum ansızın kendimi.

Ruhumun derinliklerinde gizlenir rüzgarın çığlıkları.
Dilime düşen suskunluk,
Düşmek bilir mi ki kalemime?
Ağlamayı unutan gözlerimdir.
Hiç ağlamayı unutur mu kalem?
Nerde görülmüş?
Hangi diyarda sezilmiş ki?
Gezdim Bağdat’ı, Tebriz’i, İstanbul’u...
Dile suskunluk çöker,
Gözlere amâlık düşer.
Gönle kor ateş serpilir.
Ama kalem ağlamaktan vazgeçmez.

Ey derdimin ortağı sevgilim.
Gel!
Suskun eyledin dilimi,
Amâ eyledin gözümü,
Kor ateşlerle çevreledin, gönlümü.
Gel de,
Ağlamayı bilmesin bu kalemim.
Karanlık sarmasın bedenimi.
Gökyüzümden, sıyrılsın karanlığın askerleri.

İbrahim Halil ÖZLÜ


Şiirime Uğur Böceğini layık gören değerli sayfa yöneticilerime teşekkürlerimi arz ederim.