Ben senden iki kere vazgeçtim

Koyu bir yalnızlık seçtim kendime
göz beni görmez

İçimde bir garip sarhoşluğu yenilmişliğin
Her gözyaşım gözümde donar yalnızlığımdan...


Biri selam verse hakeza
Boşalacak seller bilinmez limanlarımdan
Adını yalnızlık koyduğum her çocuk
Yanaklarımda soluyacak acımı dudaklarını bükerek

Kelime arayan cümlelerden bir kitap vardı bende
Arasında kuru bir sen,ıslak bir ben saklardım
Buruk hatıralardan kalan tek acımı
O aralıkta yaşamaya çalışmıştım


Ben senden iki kere vazgeçtim...


O kitapta kayboldu ardından
Hayat galip ben yenik herşey terketti beni
Uzaklardan dumanı var kendi gelmez sevdaların
Kime baksam bir parça sen yapışmış çehresine
Küllüm olmuş bir bedene hapissin haberin yok
Yok olan bir hayatta adıma sende yer yok
Bu kadar yok arasında kör bir zavallıyım


Bir zavallı

Zulmüne gözlerini yok sayan
Bir sensin bende beni hiç yaşamamış sayan

Dönsende yazıkları kaldıramam hayatımızdan
Senli bir sabaha katlanmak içimden gelmez

Söktüm içimden seni hoyratça
Yakın gelen her uzaktan kaçtım koşar adımlarla
Uykusuz kalışlarıma sor inanmazsan nasıl titrediğini bedenimin
Aynalara sor sen olduğunu söylesin susuş nedenimin

Ben senden iki kere vazgeçtim

Biri gittiğinde
Biri bittiğimde

Ben senden iki kere vazgeçtim ...





Gülşah Gayret
Tekirdağ





_