Ve sen uzaklara yolcuysan sevdiğim
Şehir hayalet şehri, mevsimlerden sonbahar.
Şimdi dökülen her yaprakta biraz ben,
Esen rüzgarda sen var.
Konu sensin sevdiğim, illa ki sen...
Sana ben hep hasretim
Aramıza mesafeler dalsa da senden ayrı değilim aslında.
Yokluğun dedim ya hani, işte o yokluğun
Yalnız başına dünyayı sırtlanan bir dağ gibi görünen yokluğun,
Kalem ve beyaz kağıt.. Kirletmek mi, bir basınç...
İşte o sensizliğin esintisi...
Eserde sen yokken bile değer bana
Ve ben bir yaprak olur dökülü veririm...
Şimdi sen mavi gökyüzünde, bulutların üstünde
Güneş ışığıyla birlikte hayal kurarken
Bir güzel görünürdün gözüme
Masum, çocuk şefkati ve anne...
Halıda işlenen desenle körelen gözler
Gördü bir ışık, karanlık, sisli ve de pus.
İlhamı ışıktan alan yüreğim
Gölgelerde kaybolan ışıksız bir yer iken
Bir güneşle tanışı verdim...
Kokusu sen, sıcaklığı sen, ışığı sen...

o.tulun