Ömür denen bu bahçede
Geldi geçti kırk beş sene
İstemem gün ne de gece
Yoksan eğer o mecliste

Adın geçse bir cümlede
İnler o nağme dilimde
Düğümlenir her kelime
Yoksan eğer o mecliste

Benzemezsin kimselere
Emsalin yok bir tek bile
Düşsem ne ki dilden dile
Yoksan eğer o mecliste

İki cihan ve mahşerde
Kalmaz ise adın serde
Neyleyim ki dura perde
Yoksan eğer o mecliste

Kışlar bitip bahar gelse
Güller açsa deste deste
Gönül kuşu dar kafeste
Yoksan eğer o mecliste

Koşar giderim ezele
Bakmam şiire gazele
Adın sormam bir güzele
Yoksan eğer o mecliste

Aynı ruh ve bedenimde
Gece düşte hayalimde
Bir değil her seferinde
Yoksan eğer o mecliste

İçimdesin benliğimde
Seni görürüm kendimde
Hep burukluk sevincimde
Yoksan eğer o mecliste

Bencileyin bir garibe
Sunulsa o şah hediye
Sormam adı neydi diye
Yoksan eğer o mecliste

Girsem İrem bahçesine
Çıksam köşkün yücesine
Dolmaz gönül şişesine
Yoksan eğer o mecliste

Çağlar Abdal o bahçede
Açmaz gönül bir pencere
Âlem boş bir han sadece
Yoksan eğer o mecliste

Mehmet Ali ÇAĞLAR
(Çağlar ABDAL)
Nusaybin / 2014