zamanlardan bir zamandı
avluda serin beklemeydi mevsim
bacaklarımı karnıma çekip,
bir bir ısıtmak vardı gitmeleri
İçimden çok deniz temizledim, ellerim hep mavi

küçük kızlara dokunmuyordu büyük eller,
ölümün yüzü kına kokar mı
iğde ve ahlat ağacı rüzgarlarca vurur,
bulmaya kaybolur kendini çocukluğun
içimden çok ölüm temizledim
Senin de yarana hep karanfil bastılar, dinmedin

fikrimin ince gülü
her gece sırtüstü düşer uykulara yaşamak yorgunluğum
zaman inceden aynalara dokunur
kanımızda kırmızı bir uyuşukluk
bir oğlana çığlık olur, yer olur, yurt olur, ana olur
esmer bir mermere gömülür yüzü
kasığında dinmez ağrısı yağmurların

içi boşaltılmış kuşum, aşkla doldurulmuş
kanatlı bir mendilmiş ağlamak
başını nere yaslasan aynı soğuk

kaç deniz kenarından döndü intiharlarım
yaşamak; daha kanlı savaş
hatırlayarak bulurum unutmanın yolunu

bir çiçek duruyordu orada işte
bir yanlışı düzeltircesine açmış
tüm ormanlar bir adım boyuydu
ellerimizin arası o çiçek sapı




Cemal Süreyya