bir kaç kaçak yaş dökülüyor gözlerimden..
siliyorum, yanaklarımdan kayıp,
yere düşmeden..
ağlamamaya söz verdim..
hüzünlerim hep ,SEN’in gidişinden



hastahanede tutmuştum ellerinden
ağlamıştım ağlamıştım...
dudaklarına , en yakışan ziynetin ; tebessümünü takıp
’ağlama’ demiştin,
ben de ’o zaman gitme’ demiştim..
gözlerimi gözlerinden ellerimi ellerinden ayırmadan
bi anda silmiştin tebessümünü...
ölümüm oldu o an ... sadece söz değil binlerce yemin etmiştim
bir daha ağlamamak için...
sonra sende bana söz vermiştin rüyalarıma gelmek için...



zaman geldi.. beklenen ama istenmeyen o an

makinenin zikzaklı çizgileri yerini düze bıraktı
doktorlar, hemşireler koşuştu elim elinden kaydı
ellerim babamı buldu ona sarıldı...

artık ellerini tutmaz ellerim
bir daha gözlerine değmez gözlerim
gözyaşlarımı artık akıtırken yüreğime,
yavrum sesine hasret kalacak kulaklarım..

*

mezarının başındayım, dualarımla yanındayım..
gözlerim dinlemiyor sözümü.
bir damla daha kaçırıyor yanaklarımdan aşağı.
silmiyorum bu sefer..
çenemden kayıyor
senin yattığın toprağa düşüyor
kayboluyor...
benden gidiyor sana geliyor....