Dinliyorum son zaman şarkılarını. Bir bayan çıkıyor, güzel sesiyle “bana da lo lo lo yaparsın artık” diyor. Bir erkek şarkıcı çıkıyor ; sevgili kendini terk etti diye “Allah belanı versin” diye basbas bağırıyor. Bir diğeri “azıcık alttan azıcık üstten hoplatalım kız” diyor. Bir diğeri çıkıp “şap öpeyim mi , içime de çekeyim mi diye devam eder, kaldırdım bak göbeği hobba, döktürürsün öyle bakma.”
Sonrada bir gencimiz gece yarısı atar kendini pencereden, bir diğeri okul arkadaşını öldürmeye çalışır. Sonra da kalkar televizyonlarda, gazetelerde bu gençliğe ne oluyor deriz.
Bir dinlediğimiz! şarkıları bir can kulağıyla dinlese anneler babalar…
Gençliğimizin nereye sürüklendiğini görür.
Düşünüyorum da bir insan terk edilse bile âşık olduğu insana “ALLAH BELANI VERSİN DER Mİ? HADİ DEDİ DİYELİM O ZAMAN DİYEN, SEVGİSİNDE NE KADAR CİDDİDİR.
A benim eski sevdalarım. A benim eski âşıklarım. A benim eski şarkılarım nerdesiniz?
Bir de şu şarkı sözlerine bakın: ”aman, bir güzeli sevip de alamazsan ismini âleme rüsva eyleme.” Aşkı içinde yaşamak. Onu saklamak. Gün yüzüne ve insanların dilene düşürmekten korkmak. Sen ve onun arasında kalması…
Peki neden aşkımıza “Allah belanı versin “ deriz. Ya da sevgilimiz bizim “azıcık üstünden azıcık alttan hoplatacağımız” kadar basit mi?
Ya da başka bir şarkı :” Artık ne duamsın ne de bedduam.” Sevgiliye karşı artık ne iyi ne de kötü hiç bir şey demediğinin en bariz göstergesi.
Ya da en güzel beddua “sende benim hatalarımdan birisin.” Örnekleri çoğaltabiliriz. Ama sizleri sıkmayayım.

Aradaki uçurumu ve hayata bakış açımızın ne kadar değiştiğini, nerden nereye geldiğimizi en basitinden şarkılar koyar ortaya…