Aşk, ölümün dudağına dokunduğunda,
Yüreğimdeki zehir böceğini bırakırım yeryüzüne,
Uçup kötülükleri dağıtsın diye,
Son kez ayaklanır umudumdaki,
Bastırılmış yangınlar,
Ve son kez ağıtlar yakılır içimde..

Aşk, ölümün dudağına dokunduğunda,
Gözlerimde eksik yaşanmış baharlar,
Gülüşüm, çelimsiz ruhuma merhemdir.
Mahçup ve sinsi oysa gönlümün konukları,
Her birinin ardında bıraktığı,
Gitmelerin tiz yankısı..

Aşk, ölümün dudağına dokunduğunda,
Kelimelerimin hatırasını fırlatırım sokaklara,
Ömrümün kısalığı çarpar camlara,
Yaklaştıkça imkansız uçurumlar yanıma,
Bu nedensiz hayat kıvranışında,
Yalnızlıklarıma, yalanlar sızar…

Aşk, ölümün dudağına dokunduğunda,
Ben gibi, geceleri uykusuz kalır aşkını yitirmişler,
İçimden, dışarıya sürüklenir hayat..
Oysa bilirim, tenlere kazınmış şımarık aşkları,
Her bir ruhta yalan kiracılıkları,
Ve bilirim, insanın kayıp hikayeler biriktirip sakladığını..

Aşk, ölümün dudağına dokunduğunda,
Diner hırslarım, diner kötücül arzularım,
Ve bazen yurtsuz bırakılır sevdalarım,
Sevgisi, yaralanmış çocuklar sarar dünyamı,
Sevgisi bitirilmiş inançlar, ızdıraplar,
Oysa yarım kalan yokluğun içinde,
Benim hala aşk yüzlü çocuklarım var..

Aşk, ölümün dudağına dokunduğunda,
Yeniklik ve hep gecikmişlik birikir içimde..
Bütün eksikler toplanır yüreğimde,
Ödeşmeler boşlukta, ödeşmeler karın ağrısı,
Ama bilirim ki nedense, bir yerlerde aşk vardır…
Oysa şimdilerde yıkım pusuda, aşkların arasında..

Aşk, ölümün dudağına dokunduğunda,
Kopuk uçurtmalar birikir, aşk adına,

Ve Aşk,

Ölümün dudağına dokunduğunda,

Karanlık çöker içimdeki sevdalılara…

07/11/2014